'We vertrouwen erop dat het goed komt'

Een gift van God of een mooi staaltje samenwerking? Voor John en zijn gezin is het een combinatie van beide als er, één dag voor ze op straat komen te staan, met hulp van een netwerk toch een oplossing komt.

‘Het was zo’n enorme opluchting, te weten dat we – ook al was het tijdelijk – gewoon een plek hadden om te verblijven. Eigen Plan heeft daar een grote rol in gespeeld.’

Gedoe

Huisvesting is geen probleem wanneer John van Nigeria naar Nederland komt. Hij is gevraagd door de Vrije Universiteit (VU) om daar zijn PhD te behalen, te promoveren. Hij gaat wetenschappelijk onderzoek doen in zijn vakgebied Religie en Theologie. Het eerste jaar woont hij in een studentenstudio, alleen. Zijn vrouw blijft achter in Nigeria. Zij is dan hoogzwanger van hun eerste kind én de wereld is in de ban van Covid-19. Wanneer ze John alsnog achterna reist, samen met hun zoontje, is ze opnieuw zwanger. Het gezin kan via de universiteit terecht in een familiewoning. So far, so good. Er ontstaat gedoe als blijkt dat de beloofde verlenging van hun verblijf nog niet heel duidelijk is geregeld. Daar wordt aan gewerkt, maar ondertussen is hun woning al aan iemand anders toegewezen.

Spoed

Het gezin moet er binnenkort uit, de tijd dringt. Waar moeten ze wonen? Via het Sociaal Wijkteam van de gemeente komt Eigen Plan in beeld. Coach Sigrid, lachend: ‘Ik krijg vaker spoedklussen, dat ben ik gewend. Ook hier was haast geboden. Ik kon John en zijn familie natuurlijk niet aan een woning helpen, maar hen wel ondersteunen bij het mobiliseren van hun netwerk. Dat klinkt eenvoudiger dan het was: het gezin was nog niet zo lang in Nederland, kende nog niet zoveel mensen. Daarnaast lag hun focus in die tijd vooral bij hun zoon: hij is gehandicapt en heeft veel extra zorg nodig. Vier keer per week krijgt hij therapie, dat is erg intensief.’
John: ‘De ideale situatie was het vinden van een huis voor langere termijn, maar als dat niet zou lukken dan op zijn minst een overbrugging voor 3 à 4 maanden. Het was fijn om Sigrid aan boord te hebben, haar aanwezigheid was als die van een familielid. Waar ik vandaan kom is het gewoon om elkaar te steunen als dat nodig is. Hier is iedereen druk en op zichzelf, maar ik heb ervaren dat mensen hier ook heel behulpzaam zijn als je het ze vraagt.’ Sigrid vult aan: ‘Als je zoals John nog niet geworteld bent in Nederland, heb je geen netwerk en geen kennis van het sociale systeem. En het is nu natuurlijk voor iedereen ontzettend moeilijk om aan een huis te komen.
Het bijzondere aan dit traject is echt de samenwerking van een grote variëteit aan instanties en organisaties. Denk aan de kerk, twee afdelingen van de gemeente, het revalidatiecentrum van hun zoon en de universiteit. In een aantal online bijeenkomsten zijn er met alle betrokkenen veel verschillende opties verkend, waaronder het tijdelijk opsplitsen van het gezin. Niet ideaal natuurlijk, met een inmiddels hoogzwangere moeder en andere uitdagingen als de enorme tijdsdruk en de grote toestroom van Oekraïense vluchtelingen in die tijd. Alles zat vol. En het was ook nog bijna Kerstmis.’

Het bijzondere aan dit traject is de samenwerking
van een grote variëteit aan instanties en organisaties.

Hectische tijd

Gaandeweg is er vanuit de universiteit zicht op een regeling voor
de langere termijn, zodat de zoektocht zich toespitst op tijdelijke huisvesting. John zoekt online en belt makelaars, overlegt waar mogelijk met instanties. Een plek vinden voor een heel gezin blijkt lastig en duur; het is een hectische tijd. De oplossing biedt zich aan in de vorm van een appartementenhotel en anonieme financieringsbronnen die het verblijf voor het gezin daar mogelijk maakten. ‘Dat was ongelofelijk’, herinnert Sigrid zich. ‘Het diende zich letterlijk aan op de laatste dag voordat ze hun huis uit moesten. En het was nog dichtbij ook.’
‘Echt heel spannend’, beaamt John. ‘Zonder Sigrid en de hulp van alle instanties was dat nooit gelukt. Iedereen was zo met ons begaan, dat werkte helend. Het was bijzonder om de zorg te kunnen delen, om er niet alleen voor te staan. Wat ik het moeilijkst vond? Niet te weten wat de volgende stap kon zijn. Sigrid moedigde ons aan om opties te onderzoeken waar we zelf nooit aan gedacht zouden hebben. Stap voor stap. Daardoor konden we breder kijken en verschillende organisaties bij onze situatie betrekken. Het ging niet alleen meer om de huisvesting, we hebben ook echte gastvrijheid mogen ervaren. Er ontstond een community, een gemeenschap. Daar zijn we dankbaar voor.’
‘Zo werken we bij Eigen Plan’, weet Sigrid. ‘We proberen niet alleen mensen in hun kracht te zetten, maar ook de krachten rondom een gezin bij elkaar te brengen.’

Het was bijzonder om de zorg te kunnen delen, om er niet alleen voor te staan. Wat ik het moeilijkst vond? Niet te weten wat de volgende stap kon zijn.

Nog tijd genoeg

Na een maand in het appartementenhotel verhuist het gezin terug naar een familiewoning in een studentenflat. Vlak daarna ziet
hun tweede kind, een dochter, het levenslicht. Inmiddels studeert moeder ook aan de VU en verdelen zij en John hun tijd tussen werk, studie en de zorg voor de kinderen. ‘Door deze ervaring zijn we ons ervan bewust dat het belangrijk is om een netwerk te hebben. Daar werken we ook aan. Dat zal nodig zijn, want straks ontstaat weer dezelfde situatie: ook in dit huis kunnen we niet onbeperkt blijven. Maar nu weten we wat we kunnen doen, waar we kunnen zoeken en wie we kunnen inschakelen als dat nodig is. Gelukkig is er nu
ook nog tijd genoeg. We vertrouwen erop dat het goed komt.’